Als consultant, trainer en therapeut heb ik een passie voor het helpen creëren van een samenleving gebaseerd op verbinding, emotionele veiligheid en vrijheid van zijn voor iedereen. Sinds mijn kindertijd heb ik een fascinatie en angst voor de kracht van systemische effecten op individuen.

De ‘spelregels’ zijn soms gesproken en soms onuitgesproken. Heel vaak veroorzaken ze impliciet geweld. Daarom verkende ik eerst de groepsdynamiek (filosofie en politieke wetenschappen, sociale psychologie, journalistiek), collectieve intelligentie en co-creatie (creatieve probleemoplossing, advies) en manieren om gezamenlijk de machtsverdeling te definiëren (holacratie, bevrijde bedrijven). Mijn ontmoeting met Geweldloze Communicatie in 2017 heeft mij ervan bewust gemaakt dat ik in mijn werk om meer tederheid en veiligheid in de wereld te brengen, heel vaak bezig was mijn eigen behoeften te ontkennen.

Vanaf dat moment liet Geweldloze Communicatie mij toe om uit het 'dwangmatige verzorgersyndroom' (dat zo vaak voorkomt bij 'geouderde kinderen') te stappen.
Ik leer eerst en alleen voor mij te zorgen, zoals MR altijd zei.
In plaats van automatische empathie, oefen authentieke expressie.
Het verschil tussen geven en zelfopoffering,
Het verschil tussen verantwoordelijkheid en oververantwoordelijkheid,
Om mij aan te moedigen me vrij te voelen om te zijn wie ik ben
En om eerlijk te zijn tegenover mij, niet alleen tegenover anderen...
Dit is mijn persoonlijke pad!

De afgelopen vier jaar ben ik betrokken geweest bij de metamorfose van het Franstalige certificeringsprogramma.

Deze ervaring van de transformatie van een collectieve organisatie door middel van Geweldloze Communicatie en Holacratie, in combinatie met onze ‘bronnen’ in de Franstalige wereld (in het bijzonder Anne Bourrit), is mijn belangrijkste GC-school geweest.

Vandaag wil ik graag doorgaan met projecten die helpen bij het verspreiden van geweldloos bewustzijn, en met organisaties die systemisch geweld beperken.

Ik ben me ervan bewust dat dit project als de horizon is: onmogelijk te bereiken; het verdwijnt naarmate we verder gaan! Maar ik geniet van deze reis met de vrienden die ik onderweg heb ontmoet en met de steun die ik vaak nodig heb. Dankzij die vriendenkring kan ik de confrontatie aangaan met de manier waarop mensen en systemen trauma in stand houden in plaats van veilige relaties.