W college'u studiowałem literaturę angielską i hebrajską na Harvardzie, następnie uzyskałem uprawnienia pedagogiczne w ramach programu kształcenia nauczycieli Stanforda i rozpocząłem pracę jako nauczyciel języka angielskiego i dramatu w szkole średniej. Po pięciu latach nauczania chciałem pomyśleć o edukacji z szerszej perspektywy, więc wróciłem do Stanford, żeby zrobić doktorat. w programie nauczania i kształceniu nauczycieli. Zastanawiałam się, w jaki sposób szkoła może mieć większe znaczenie dla dzieci. Moje badania koncentrowały się na tym, jak tematy, które mogą mieć znaczenie dla uczniów – te o znaczeniu moralnym, egzystencjalnym i duchowym – są studiowane lub nie są studiowane w szkołach średnich. Niestety, te same pytania, które wydawały się fascynować młodych ludzi, a także te istotne dla obywateli demokracji, takie jak: „Co stanowiłoby sprawiedliwą wojnę?” lub „Czy powinniśmy nałożyć ograniczenia na badania naukowe?” prawie nigdy nie były omawiane w obserwowanych przeze mnie klasach. Napisałem książkę, w której dzielę się wynikami moich badań na ten temat, pt. Pytania moralne w klasie .

Następnie kierowałem Koalicją Szkół Podstawowych (CES), krajową organizacją non-profit zajmującą się reformą szkół, której celem jest tworzenie bardziej sprawiedliwych, elastycznych, spersonalizowanych i znaczących szkół – szkół, które przygotowywałyby ludzi posiadających umiejętności do udziału w realną demokrację. Podczas pracy na targach CES jestem współautorem książek „Nauczanie jako zapytanie” i „Wybieranie małych rzeczy”.

W międzyczasie miałem niewiarygodne szczęście poznać i poślubić Inbala Kashtana. Jak wspominam w opisie mojej pracy z parami, Inbal i ja zainteresowaliśmy się ideą Porozumienia bez Przemocy (NVC), gdy nasz związek dopiero się zaczynał. Myślę, że w każdym razie poradzilibyśmy sobie dobrze jako para. Ale wiem też, że głębokie zaufanie, które udało nam się rozwinąć we wczesnych latach, umiejętność stawienia czoła trudnym momentom, szybkie naprawy, których byliśmy w stanie dokonać po rozłączeniu – wszystko to zostało w ogromnym stopniu wsparte naszą praktyką uważnej komunikacji, opartą na w NVC.

Kiedy urodził się nasz syn Yannai, zdecydowaliśmy, że także w rodzicielstwie będziemy starali się ucieleśniać idee NVC. Cóż to była za niesamowita podróż dla naszej trójki. Wspólnie zdecydowaliśmy (i po drodze ponownie zdecydowaliśmy), że Yannai będzie uczył się w domu, kierując się własnymi ciekawostkami i pasjami oraz własnym tempem i przepływem zajęć. Inbal i ja odegraliśmy kluczowe role drugoplanowe w tym przedsięwzięciu. Dużo miejsca zajęłoby wymienienie tytułów książek, które wspólnie czytaliśmy, czy przygód, które przeżyliśmy we trójkę w ramach domowej szkoły, którą nazwaliśmy „Laboratorium Życia”. Rzeczywiście było to laboratorium życia, pełne roślin i zwierząt, gwiazd i galaktyk, zlewek i palników, skał i rzek. Nie mógłbym być bardziej wdzięczny za wspólnotę i wzajemne poszukiwania przez te lata. Pod wieloma względami cała nasza trójka była studentami Life Lab i wiele się nauczyliśmy. Niestety, „Life Lab” formalnie już nie istnieje. Yannai poszła na studia, które ukończyła wiosną 2020 roku, a teraz wybiera się do szkoły podyplomowej.

Podczas tych lat „Life Lab” w naszym domu Inbal stał się ukochanym nauczycielem Porozumienia bez Przemocy. Projekt, który najbardziej ją pasjonował, dotyczył wykorzystania NVC w rodzicielstwie. Inbal wierzyła, że ​​praktyka rodzicielska może być istotnym dziełem sprawiedliwości społecznej i opracowała, oprócz wielu innych programów i praktyk, pierwszy obóz rodzinny NVC, którego „potomstwo” kontynuuje w całych Stanach Zjednoczonych i innych krajach; Program przywództwa rodziców i rówieśników, ścieżka umożliwiająca rodzicom naukę, a następnie dzielenie się NVC z innymi rodzicami; i napisała Parenting from Your Heart (Rodzicielstwo z głębi serca) , które wciąż jest głównym źródłem wiedzy o rodzicielstwie dzięki NVC. W tych latach Inbal również zmagał się z rakiem. Z wielkim smutkiem zawiadamiam, że zmarła w 2014 roku. Pamięć o niej jest dla mnie i wielu, wielu innych wielkim błogosławieństwem.

Aby mieć w tym czasie większą elastyczność, porzuciłam pracę w świecie reform szkolnych, rozpoczęłam działalność na własny rachunek i skupiłam się bardziej na nauczaniu NVC i pracy jako trener par. Od 2006 roku uczę NVC i coachingu komunikacji w różnorodnych kontekstach. Ta praca była dla mnie wielkim darem, ponieważ uważam, że sposób, w jaki rozmawiamy, ma ogromne znaczenie we wszystkich naszych relacjach, i pasjonuję się dzieleniem się umiejętnościami i świadomością, które umożliwiają skuteczniejszą komunikację. Mam także szczęście, że od 2006 roku jestem członkiem wydziału Instytutu Mandel Teacher Educator Institute, którego jedną z naszych podstawowych zasad jest to, że „ liczy się sposób, w jaki mówimy”.

Kiedy nie uczę ani nie pracuję z klientami, uwielbiam wędrować po moich ukochanych lasach sekwoi na wzgórzach w Oakland w Kalifornii oraz biwakować i wędrować po dziczy. Poniżej miałem wielkie szczęście wędrować po Kanadyjskich Górach Skalistych.